Tahta bavullara üç beş eşyamızı koyup gelmişiz bu gurbete. Arkamızda gözü yaşlı analar, bacılar, kardeşler ve sevdalar bırakmışız.
Umut kapısı, ekmek teknesi görmüşüz gavurun yurdunu.
Ülkemiz bereket fışkırırken yöneticilerimiz çalmış, çırpmış, eşe, dosta, yandaşa yedirmiş hakkımızı.
Sonra muhtaç olmuşuz Amerika’ nın buğdayına, süt tozuna. Lütuf bilmişiz bunları, yüceltmişiz başımızdakini ruhumuza bir dokunuşuyla.
Bakmamışız geleceğimize, üretmeyi bırakıp tüketir olmuşuz artık.
İşte bu yüzden düşmüşüz el kapısına.
Muhtaç olmuşuz gavurun bir dilim ekmeğine.
Alın teri dökmüşüz yerin 1500 metre derinliğine, parmaklarımız gitmiş fabrika bantlarında.
Her işi yapmışız ama kaderimiz ve adımız hiç değişmemiş. “Yabancı”demişler bize. Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Alevi Sünni, Şafii demeden adımız hep “Yabancı” olarak kalmış.
Evlatlarımız geldi dünyaya, kimi okuyup adam oldu; kimi ise esrarkeş veya alkolik oldu. Kimini hastahane köşelerinde, kimini de hapishane köşelerinde ziyaret eder olmuşuz.
Hani hayallerimiz vardı ya… İşte onların hepsi suya düşmüştü.
Evlerimiz yakılıyor, ailelerimiz dağılıyor, canlarımız ellerimizden kayıp gidiyordu.
Ve bir gün biri çıkıp büfelerimizi, işyerlerimizi basıyor tek tek kafamıza kurşun sıkıyordu. Karardı, gitti ömürler, tıpkı kararlar ve dosyalar gibi.
Tam yaramız kabuk bağlıyor derken başka biri çıkıp gençlerimizi tarıyor ve öldürüyordu. Yine bakmamıştı katil, milliyetimize veya mezhebimize. Katil sıkmış yine tek tek beynimize. Ama biz hala beynimizde farklı odalar arasında cirit atıyorduk. Bir türlü birlik olmanın yolunu bulamıyor, ayrıştırıyorduk birbirimizi. Aynaya bakmadan yaşıyoruz adeta.
İster ayrışmaya devam edin ister etmeyin, torunlarımızın geleceği bu ülkede tehlike altındadır. İsimleri, Aleyna, Sude, Kaan, Kürşad olsa da dilleri Almanca, hayalleri Almanca, rüyaları Almanca, yaşamları Almanca ama saçları siyah olduğu için onlar da bu ülkede hep YABANCI olacaklar.
