İki ülke iki kültür arasında sıkışıp kaldık. Vatan hasretimiz içimizi yakarken, içinde bulunduğumuz rahat şartlara tutuklu kladık.
Her yıl okullar tatil olunca uçak, gemi, tren, otobüs ve özel araçlarımızla memleketin yolunu tuttuk.
Ne yollardaki çilemiz bitti, neden batan şirketlerde yanan biletlerimiz.
Ya bu yıl?
Bu yılda corona vurdu bizi.
Bir bela sardı dünyaya, kimse yerinden hareket edemez oldu.
Bir müddet eve kapandık, karantina hayatı yaşadık. Tam izin sezonu yaklaştı bir gevşeme oldu. Hemen gözümüz vatanın yoluna düştü.
Düştük yollara yine…
Vatan hasreti çağırdı, ana, baba, bacı kardeş, yar çağırdı.
Birde yetkililer çağırdı. ’’Gelin burası güvenli’’ dedi.
Düştük yollara. Eskisi kadar olmasada vatandaydık. Kimimiz tatil beldesinde kimimiz köyümüzde.
Bir detayı unuttuk. Bir bela vardı başımızda bir virüs taşıyorduk. Hatta bu yüzden ’’Gelmeyin, bize virüs getirmeyin’’ diyenlerde vardı ama biz kulak asmadık.
Ya şimdi?
Geri döneceğiz. Gümrük kapıları, havaalanları çilemiz başladı. Şimdi de coronatesti sıkıntısı. Her saat başı bir yenilik, yeni bir açıklama.
Kafalar karışık, sinirler bozuk. Yetkililerden ise ses seda yok.
Yine bir soru geldi aklımıza ’’Biz sahipsizmiyiz’’
Cevabını siz bulun.
Seçim olunca anlarsınız.
Benim cevabım ise ’’Ne isa’ya, ne musa’ya yarandık.
