Bizi Yıkan Şey, Bizi Yeniden Ayağa Kaldıracak
Hayatta bazı anlar vardır; ne kadar güçlü görünürsek görünelim, içimizdeki yapı bir anda çöker. Bir işin, bir ilişkinin ya da bir hayalin altına emekle imza atarız — inançla, umutla, sabırla.
Ama bazen bir karar, bir kelime ya da bir sessizlik bütün düzenimizi yerle bir eder. O an anlarız ki, yıkım sadece binalar için değildir; insanlar da yıkılır, kalpler de dağılır.
Peki “yıkım” ne demektir?
Yıkım, sadece bir şeyin çökmesi değil, bir dönemin sona ermesidir.
Bir binanın duvarları gibi, bazen insanın da iç dünyası çatlar, duyguları dağılır, planları paramparça olur.
Ama yıkımın içinde gizli bir güç vardır: yeniden kurma potansiyeli.
Yıkım, bizi kaybettiklerimizle değil, içimizde kalan direncimizle tanıştırır.
Bu yüzden, acının tam ortasında bile bir şey sessizce filizlenir — umut.
İş hayatında yaşanan yıkım genellikle sessizdir.
Bir gün, çabanızın fark edilmediğini, emeğinizin görmezden gelindiğini fark edersiniz.
Bir proje iptal olur, bir fırsat elinizden alınır, bir yanlış anlaşılma bütün emeği siler.
Sanki yıllarca inşa ettiğiniz kariyer binası bir anda çökmüştür.
Ama bu çöküş, sizi bitirmek için değil; yeniden tanımlamanız için gelir.
O anda, değerinizi başkalarının onayında değil, kendi emeğinizde bulmayı öğrenirsiniz.
Bir ilişkideki yıkım ise kalbin derinliklerinde yankılanır.
Sevgiyle kurduğunuz bir bağ, bir gün sessizce çözülür.
Bir söz, bir ihanet, ya da belki sadece bir uzaklaşma…
Bir zamanlar huzur bulduğunuz yer, birden yabancı gelir.
Kalbinizdeki güven sarsılır; ama o enkazın altından, sizi siz yapan öz çıkar.
Artık daha bilinçlisinizdir: Ne kadar vereceğinizi, neyi hak ettiğinizi ve nerede durmanız gerektiğini bilirsiniz.
İster işte, ister aşkta olsun — yıkım aslında aynı dersi taşır:
Her şeyin sonu gibi görünen anlar, aslında yeniden doğuşun başlangıcıdır.
Yıkım, bizi içsel bir sessizliğe iter.
O sessizlikte, artık kim olduğumuzu, neye inandığımızı ve neye ihtiyacımız olduğunu duymaya başlarız.
Sonunda fark ederiz ki;
bir işte kaybetmek, bir ilişkide kırılmak ya da bir hayalin yıkılması bizi eksiltmez.
Tam tersine, fazlalıkları siler.
Gerçek gücümüzü, sabrımızı ve yeniden kurma cesaretimizi ortaya çıkarır.
Çünkü insanın içinde, her defasında yeniden doğmayı bilen bir yan vardır.
Ve bazen…
Bizi yıkan şey, bizi yeniden ayağa kaldıracak olan şeyin ta kendisidir.
Sevilay Şentürk
